Hartjes

Samen naar de dierentuin omdat de zussen er op schoolreisje naar toe zouden gaan. De oudste zag er ineens zo tegenop dat ik besloot om ook te gaan om haar emotioneel te steunen met mijn/ onze aanwezigheid. Dus: brood, drinken en snoepjes voor iedereen en met de auto naar school in plaats van op de fiets. De jongste, de peuter had nog niet echt een idee van wat hem te wachten stond en echt veel tijd om dit voor te bereiden was er niet. (Door COVID-19 was hij er nog nooit geweest.) Maar, zoals altijd, liet hij zich leiden en volgde zonder problemen Zussen in de schoolbus, wij in de auto en eindelijk tijd voor ‘waarom..??’ De grootste zorg was of de dieren dan bij ons konden komen en met een nog niet geheel zeker gevoel gingen we het avontuur aan. Na een half uurtje rijden stonden we voor de poort van Blijdorp en hebben we samen op de plattegrond van het park bekeken wat we vandaag allemaal wilde doen. Na een heerlijke dag hebben we de balans opgemaakt van wat we allemaal gezien hebben: b

 Vanmorgen kwam onze middelste dochter (bijna 7) aan mijn bed:’ Goedemorgen mam, ik heb nog wat vragen over 4 mei.’ Gisteren hebben we, nadat er op de dag verschillende 4 en 5 mei elementen naar voren kwamen in onder andere de kidsweek, de 5 mei quiz op Squla en de vragen die dit allemaal opriep, voor het eerst bewust naar de uitzending van de dodenherdenking op televisie gekeken. Dit maakte veel indruk. Kijkende naar de koning en koningin ‘Waarom is iedereen in het zwart?’ ‘Dat meisje heeft vast geknoeid’ toen ze het scouting meisje met nat uniform zag. ‘Hoe lang is eigenlijk twee minuten en moet ik stil zijn?’ ‘Waarom heeft de ene krans meer linten dan de andere?’ Bij het naar bed gaan ook nog een traan; het monument op de Dam heeft blijkbaar spannendere afbeeldingen dan ik dacht of gezien heb. En dan die vragen: ‘Moesten vrouwen ook meevechten?’ en ‘Vocht er niemand terug tegen Duitsland?’ Gisteren kwam mijn opa ter sprake, haar oude opa en hoe hij zich onttrok van zijn dienstplicht

Na de peuter al vanaf maandag hoestend thuis te hebben, werd de oudste vanmorgen ook wakker met een verstopte neus. Dat klonk niet goed. Na een poging het weg te sprayen werd duidelijk dat dit niet werkte en dat ook zij vandaag een dag thuis door zou brengen. Uit ervaring en met de stress al hijgend in mijn nek, heb ik het werk helemaal afgezegd vandaag; een zorg minder! Maar dan.. wat zijn ook alweer ‘de regels’? RIVM erbij gepakt en wat bleek; dringend advies om te testen. Dit is waar we al weken van zeggen dat we het bij de oudste niet willen doen. Zo gevoelig als ze is heeft ze door allerlei huis tuin en keuken ingrepen behoorlijk wat trauma’s opgelopen; buisjes, gaatje in haar kies maar ook een splinter en als klap op de vuurpijl de ‘9 jarigen prik’. Maar dan ineens staat niet alleen haar belang voorop maar ook dat van de klas, de leerkracht, haar hockeyteam, toneelclub, zwangere fluitjuf, opa’s en oma’s... Die test moest er komen. Na overleg aan alle kanten heb ik mezelf kunnen s

Vrijdagmiddag, na afscheid genomen te hebben van iets te veel kinderen die hier kwamen spelen, ben ik met de jongste nog even aan tafel gegaan voor een sessie scheerschuimen. Voor hem voor het eerst dus voorzichtig tast hij het schuim af. Hij durft steeds een beetje meer en rommelt lekker verder als ik een borrelverzoek van de buren krijg. Gezellig! Vervolgens bedenk ik me dat we pizza’s wilde bestellen omdat de tegoedkaart die we hadden liggen, bijna zou verlopen. Terwijl ik de pizza’s bestel komt de oudste beneden en is gelijk enthousiast als ze ziet wat haar broertje aan het doen is. Het volgende moment schiet in een flits voorbij en terwijl ik het vertel komt de geur van scheerschuim me weer tegemoet. Ik bestel dus die pizza’s, de oudste sluit aan bij de scheerschuim, binnen een paar tellen is de bus leeg, zit de peuter van onder tot boven onder de scheerschuim, is de complete tafel inclusief lamp er boven wit, loopt de peuter richting keuken waarbij hij zich aan ieder meubelstuk w

De tweede ochtend vroeg op. De peuter komt zelf zijn bed uit en moet op de wc gezet worden. Manlief zet zijn wekker uit en draait zich nog even om.  Ik begin aan de oefeningen voor mijn rug en wil daarna even onder de douche springen. Tussendoor de eerste poging om de meiden wakker te maken.  Ik stap onder de douche. De peuter gaat alvast mee naar beneden en krijgt een beker thee au lait van zijn vader die vervolgens naar werk gaat.  De douche uit en nog maar een keer naar zolder roepen of ze al aangekleed zijn; poging twee. Als ik aangekleed en opgemaakt ben voor een dag thuiswerken doe ik poging drie om de meiden aangekleed richting ontbijt te manoeuvreren. Gelukt.. Eenmaal aangekleed beneden start het ontbijt. De een melk met cruesli, de ander een broodje hagel en de laatste wil jam. Ondertussen maak ik de lunch en het tussendoortje klaar, kleed de peuter aan, spoor de meiden aan om door te eten, vitamines, vergeet je neusspray niet, kam je haren, eet je brood op, tandenborstels, po

Ons ongenoegen uiten wij in berichtjes over of onze kinderen, als de avond klok wordt ingevoerd, na 9 uur opgehaald worden en hoe lang ze dan weg mogen blijven of wat er van deze generatie kinderen terecht moet komen: opgevoed door moeders aan de wijn. Wij delen en uiten ons gevoel, lachen er om en deze ‘grapjes’ maken het draagzaam en geven ons het gevoel dat we niet de enige zijn die het zwaar hebben. Maar hoe en waar mogen onze kinderen zich eigenlijk uiten? Onze oudste heeft regelmatig een ‘blues’ en zegt dan uiteindelijk dat het door dat kut-Corona komt. Het eerste wat ik wil doen is noemen dat ze daar een ander woord voor kan gebruiken..  Wanneer geef ik haar eigenlijk de kans om te laten weten wat ze er van vindt? Wat ze er bij voelt? Dat het haar bang maakt? En dat ze zooo graag haar toneel weer op wil pakken? Ik ga er mee aan de slag.. nadenken over hoe ik hier invulling aan kan geven. Misschien een Corona- baalmoment per dag (want als ze al weer in die ‘blues’ zakt, ben ik te