‘Uit’ die Corona-blues

Ons ongenoegen uiten wij in berichtjes over of onze kinderen, als de avond klok wordt ingevoerd, na 9 uur opgehaald worden en hoe lang ze dan weg mogen blijven of wat er van deze generatie kinderen terecht moet komen: opgevoed door moeders aan de wijn.

Wij delen en uiten ons gevoel, lachen er om en deze ‘grapjes’ maken het draagzaam en geven ons het gevoel dat we niet de enige zijn die het zwaar hebben.

Maar hoe en waar mogen onze kinderen zich eigenlijk uiten?

Onze oudste heeft regelmatig een ‘blues’ en zegt dan uiteindelijk dat het door dat kut-Corona komt. Het eerste wat ik wil doen is noemen dat ze daar een ander woord voor kan gebruiken.. 

Wanneer geef ik haar eigenlijk de kans om te laten weten wat ze er van vindt? Wat ze er bij voelt? Dat het haar bang maakt? En dat ze zooo graag haar toneel weer op wil pakken?

Ik ga er mee aan de slag.. nadenken over hoe ik hier invulling aan kan geven. Misschien een Corona- baalmoment per dag (want als ze al weer in die ‘blues’ zakt, ben ik te laat) waarin we stil staan bij wat het met haar doet. Wat komt er in haar op? teken het, scheld maar even, baal maar, schrijf er over, maak er een avatar van...

Daarnaast wil ik me bewust zijn van het geven van leuke momentjes; de hockeytraining die door gaat, speelafspraken met vriendinnen, voorlezen via zoom aan een groepje kinderen van vriendinnen, momentjes pakken met de juf online, samen in haar nieuwe boek lezen, samen buiten; even alleen met haar.

Wat zij jullie ideeen? Ideeen om er voor te zorgen dat ook zij mogen laten weten hoe ze over deze tijd denken?❤️