Hartjes

Ons ongenoegen uiten wij in berichtjes over of onze kinderen, als de avond klok wordt ingevoerd, na 9 uur opgehaald worden en hoe lang ze dan weg mogen blijven of wat er van deze generatie kinderen terecht moet komen: opgevoed door moeders aan de wijn. Wij delen en uiten ons gevoel, lachen er om en deze ‘grapjes’ maken het draagzaam en geven ons het gevoel dat we niet de enige zijn die het zwaar hebben. Maar hoe en waar mogen onze kinderen zich eigenlijk uiten? Onze oudste heeft regelmatig een ‘blues’ en zegt dan uiteindelijk dat het door dat kut-Corona komt. Het eerste wat ik wil doen is noemen dat ze daar een ander woord voor kan gebruiken..  Wanneer geef ik haar eigenlijk de kans om te laten weten wat ze er van vindt? Wat ze er bij voelt? Dat het haar bang maakt? En dat ze zooo graag haar toneel weer op wil pakken? Ik ga er mee aan de slag.. nadenken over hoe ik hier invulling aan kan geven. Misschien een Corona- baalmoment per dag (want als ze al weer in die ‘blues’ zakt, ben i...

 Schminken is hier al tijden een favoriete bezigheid. Waar ik voorheen degene was die schminkte, doen de meiden het nu liever zelf. De peuter deed er nog niet aan mee al keek hij wel vol bewondering toe hoe hij de gezichten van zijn zussen zag veranderen in de mooiste felgekleurde creaties. Hij deed nog niet mee, tot vandaag; ik mocht een leeuw op zijn hand schminken. Hierdoor had hij zo de smaak te pakken dat hij ook een leeuw op zijn gezicht wilde. Ipv kleine stapjes of beetje bij beetje wilde hij gelijk ‘all the way’! Dus; hoofd helemaal wit, gele manen, leeuwen neusje, snorharen, sponzen, kwasten.. En daar stond hij dan vol trots; Ons leeuwtje 🦁

Een tijd geleden namen veel mensen om ons heen een robot-stofzuiger. Dit leek ons ook wel wat dus om het uit te proberen, kochten we een redelijk goedkope. Zo een die niet zelf terug naar het station gaat maar midden in de woonkamer gaat staan piepen om te zeggen dat zijn batterij leeg is. We hebben hem even gebruikt maar uiteindelijk is hij in een hoek in de kamer komen te staand en keken we er niet meer naar om.. ..Tot onze peuter hem ontdekte. In eerste instantie was hij tevreden met het uit elkaar halen en in elkaar zetten van de stoffilter. Wat later ontdekte hij de aan-knop. De robot gaf wat knipper lampjes om aan te geven dat hij leeg was. Dit gaf een korte periode voldoening. Afgelopen week riep de peuter dat er nieuwe batterijen in moesten. Dus ben ik opzoek gegaan naar de lader. Toen kwam het lesje geduld voor de peuter want de robot heeft een paar uur nodig om vol te laden. Vanmorgen was het dan eindelijk zo ver: de robot mocht aan! Hij werd richting ieder hoekje gevold, spu...

 Zaterdagochtend; hardlopen met de oudste. Ze had geen zin vanmorgen. Uiteindelijk ging ze toch mee als ze op haar skates mocht. Ik wilde een nieuw stukje proberen: van huis tot ‘de poort’ en terug. Voorheen renden we tot ‘de brug’, tikte hem aan en renden weer terug naar huis. Het aantikken heeft een soort psychologische werking: we zijn over de helft! Dit deden we vanmorgen dus ook bij ‘de poort’! Sinds kort zit er een (heeeele leuke) bloemenwinkel in ‘de poort’. We stonden even stil en ik noemde dat ze narcissen hadden, lente! Waarop ze zei:’dan nemen we ze toch mee mam!’ Maar zonder portemonnee en al hardlopend leek dat toch niet zo’n goed idee. ‘Dan wil ik ze straks wel halen’ zei ze.  Zo gezegd, zo gedaan; we zijn terug gerend (de tocht bleek maar 1,9 km wat wat tegen viel qua afstand.. dus vanmiddag verplicht nog even er uit), gedouched, schoenen aan en daar ging onze 9 jarige zelf op de fiets richting bloemenzaak in ‘de poort’. Na ongeveer een kwartier kwam ze lachend,...

 Regelmatig vertellen we de kinderen dat je niet door moet duwen als iets niet lukt. Als je even kijkt zie je dat er mogelijk iets vast of scheef zit en als je dan hard doorduwt, het kapot kan gaan. Vandaag mocht ik deze les nog eens uitleggen.. Na al het schoolwerk (wat wonderbaarlijk heel soepel ging) mocht er geverfd worden. Grote vellen op het raam en na het lezen van de tekenbingo van de juf werd er besloten dat er een dier op rolschaatsen op papier moest komen 🛼. Eerst een schets en vervolgens de bordjes met verf klaarmaken. Tot zo ver ging alles goed.. maar dan.. het tubetje groene verf gaf niet mee, dus: kracht zetten! Er werd zo hard geknepen dat de onderkant van de tube open schoot en er een enorme klodder uit schoot: op haar handen, in haar haar, op de grond, op haar sokken en zelfs het plafond werd geraakt! Zowaar zijn we toch al een stap verder. Ze bedacht zelf dat ze even had kunnen kijken wat er aan de hand was voordat ze kracht zette. Dan had ze gezien dat het afsl...

Vanmorgen weer vol goede moed gestart met school. Dat het beter moest dan gisteren was voor iedereen duidelijk (wanneer het moeilijk wordt, stagneert de boel). Opzoek naar hoe we dit aan konden pakken kwamen we uit op de volgende beloning: de tablet (?!) En hard dat er gewerkt werd! Alsof haar een middag Efteling beloofd was! De tablet wordt in deze tijd dagelijks bekeken als al het schoolwerk af is. Ik had dan ook nooit gedacht dat het zo’n goede motivatie zou zijn. Dus morgen zoek ik het niet te ver en/of te ingewikkeld en komt er hopelijk weer een mooie oplossing uit haar zelf :)

Na een ochtend thuis aan schoolwerk gaat na de lunch de peuter naar bed. Als hij eenmaal ligt is het tijd voor een schermpje; voor mij en voor de meiden.  Standaard rond 14.00 gaat een van de twee meiden naar de wc wat niet zachtjes kan. Als ze staat te trappelen en haar controller niet neer kan leggen begin ik al: zachtjes voor je broertje, zachtjes met de deur, leg die controller nou neer, je bent weer te laat, als je broertje hier weer wakker van wordt... Zo ook vandaag.. alleen vandaag had ze besloten om de controller mee te nemen naar het toilet. Daar staat ze, bijna plassend in haar broek met in de ene hand een controller en de andere hand vrij om haar broek te laten zakken, wat niet lukt.. Resultaat: dikke paniek, huilend in mijn armen, niet geplast en een doorgespoelde controller! Ow, en een peuter te vroeg wakker..

 Daar gaan we weer.. zelf de kinderen onderwijzen. Van het weekend hebben we samen (ik, moeder met twee dochters 6 en 9) nagedacht over hoe we het dit keer aan zouden pakken. Beide hebben een postvak-bakje met daarin hun schriften,  boeken , kladblok en goed gevulde etui. Ook het planbord staat klaar. Als we het hebben over hoe we het aan zullen pakken en wat de meiden daarin van mij nodig hebben, zeg ik gekscherend: ik heb twee petten nodig. De een met mama en de ander met juf. Als ik de juf op heb, zouden ze direct naar me moeten luisteren. Vanmorgen goed van start. Net op tijd en nog even snel de haren kammen als de les online start. Vraagt de jongste: mam, waar zijn nou je petten?! Daar sta je dan...